Rozmowa jest podstawą dobrego kontaktu z dzieckiem, a podstawą rozmowy jest uważne słuchanie

rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze, wszędzie i o wszystkim. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznajesz jego świat, jego oczekiwania, marzenia, a także problemy;
staraj się zawsze znaleźć czas na rozmowę. Jeśli w danym momencie jesteś zajęty, powiedz dziecku, o której poświęcisz mu więcej uwagi;
nie bagatelizuj jego problemów;
interesuj się w sposób naturalny jego sprawami, ale nie bądź nachalny;
pochwal, okazuj zadowolenie, dopytuj o szczegóły nawet najmniejszego sukcesu, osiągnięcia czy postępu;
trzymaj nerwy na wodzy w sytuacjach problemowych. Nie krytykuj dziecka, ale wytłumacz, co i dlaczego było niewłaściwe w jego zachowaniu;
mów mu o swoich uczuciach, planach, kłopotach. Pytaj go o zdanie;
rozmawiajcie o wszystkim otwarcie nawet na trudne tematy, bądź szczery;
staraj się być bardziej doradcą niż ekspertem;
w trakcie rozmowy okazuj mu szacunek, nie zerkaj do telefonu czy na TV;
nie bój się przyznać, że czegoś nie wiesz, nie rozumiesz, nie potrafisz
nie pozwól na to, aby Twoja rozmowa z dzieckiem wyglądała w taki sposób:

– Co słychać? Jak w szkole?

– O. K

Czego potrzebują dorastające dzieci?

dyskretnej obecności i gotowości do udzielania im pomocy. Wierzą, ze w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś złego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem;
szacunku i poczucia bezpieczeństwa;
poczucia więzi i przynależności do rodziny;
chcą być kochane i rozumiane;
poczucia własnej wartości, nie chcą być skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda;
lubią być pochwalone, docenione za najdrobniejsze sukcesy;
wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak, jak mówimy, że umiemy przyznawać się do błędów, słabości, niewiedzy;
stanowczości w ważnych sprawach- potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji;
poszanowania ich intymności i dyskrecji;
przejrzystych granic i kontroli;
dobrego słowa, przytulenia i uśmiechu nawet po burzy;
mądrego stawiania wymagań;
wsparcia w samorealizacji.

Depresja to nie chandra, to choroba!

Drogi Rodzicu! Coraz więcej dzieci i nastolatków popada w depresję. Szczególnie narażone są na nią dzieci, które doświadczyły straty – zmarł jeden z ich rodziców bądź kolega lub członek bliskiej rodziny, do którego były przywiązane. W grupie ryzyka znajdują się też dzieci cierpiące na zaburzenia uczenia się, uwagi lub zachowania. Obserwuj więc swoje dziecko i postaraj się przestrzegać kilku wskazówek:

Stwórz z domu azyl. Dom powinien być miejscem, gdzie można się wypłakać, gdzie zawsze ktoś przytuli i pocieszy.
Bądź dostępny dla dziecka, miej czas na zabawę z nim i rozmowę.
Słuchaj, nie pytaj. Stwórz dziecku okazję do zwierzeń, ale nie prowokuj go ciągłymi natrętnymi pytaniami.
Stawiaj granice – one dają punkt odniesienia tobie i dziecku.
Nie dawaj gotowych recept, ale pomóż dziecku szukać własnych rozwiązań.
Nie oczekuj zbyt wiele, zachowaj cierpliwość. Jeśli dziecko ma problemy w szkole, zacznijcie je rozwiązywać. Gdy dojdzie już do siebie – dalej pozostawaj w ciągłym kontakcie z wychowawcą/pedagogiem.
Nie ukrywaj problemów, także swoich. Pokaż dziecku, że ty też nie jesteś chodzącym ideałem.
Nie nasilaj napięcia – wycofaj się, jeśli czujesz, że za chwilę emocje wezmą górę i możesz powiedzieć lub zrobić coś, czego potem, gdy przyjdzie otrzeźwienie, będziesz żałować.
Szukaj stronników i nie bądź zazdrosny, jeśli to nie ty okażesz się dla dziecka najlepszym oparciem.
Rozmawiaj z innymi rodzicami.
Nie wstydź się bezradności, pozwól specjalistom pomóc sobie i dziecku.